Οι εκκλησίες και τα σχολεία
Όλες σχεδόν οι εκκλησίες του χωριού, αναφέρονται από παλιά, 1757 και έπειτα. Ήταν κτισμένες πολύ πιο πρίν, όμως τα κτίρια όπου στεγάζονται σήμερα, έχουν ανακαινισθεί στη συνέχεια ή έχουν ανοικοδομηθεί από τα θεμέλια τους μετά από σεισμούς ή μετά από επέκταση.Οι εκκλησίες ήταν όλες σκεπασμένες με πλάκες. Ανήκουν στις μονόκλιτες Βασιλικές και στερούνται αγιογραφιών. Αργότερα σε ορισμένες, αντικαταστάθηκαν οι στέγες με σύγχρονα υλικά.
Ο Άγιος Γιάννης ήταν η πρώτη χωριοεκκλησιά του χωριού και για το λόγο αυτό είναι η πανηγυριώτικη εκκλησία. Έχει ωραίο λιλαδωτό (βοτσαλωτό), που έγινε το 1893 και στη συνέχεια μέρος του αντικαταστάθηκε με καινούργιο. Έχει ωραίο πρόναο από πέτρινες κολώνες που έγινε το 1902, έχει επίσης αξιόλογο τέμπλο, αρχαίο, του οποίου η ομορφιά χάνεται επειδή είναι καλυμμένο με χρωματισμούς. Όλοι αυτοί οι συνδυασμοί μαζί με τις πέτρινες κολόνες του και τα τα κυπαρίσσια, επειδή εκεί βρισκόταν το πρώτο κοιμητήριο του χωριού, προσδίδουν μια μοναδικότητα στην εκκλησία και γιαυτό πολλοί επιθυμούν την τέλεση εκεί του γάμου ή της βάπτισης.
Από το 1788, περνά στην ιδιοκτησία του χωριού και ο Άγιος Γιώργης που ανήκε τότε σε Πασσάδη. Από το 1800 περίπου αναφέρεται και στους Κώδικες ως χωριοεκκλησιά. Κατόπιν απέκτησε ωραίο καμπαναριό και αξιόλογο τέμπλο. Η εκκλησία βρισκόταν στη μέση της πλατείας του χωριού. Μετά το σεισμό του 1949, αποδομείται και μεταφέρεται στην είσοδο του χωριού, όπου υπήρχε εκεί ο Άγιος Δημήτρης, οι κτήτορες του οποίου έδωσαν την άδεια να γκρεμισθεί ο μικρός ναός για να δώσει τη θέση του στον νέο Άγιο Γιώργη. Ο Άγιος Δημήτρης ήταν η τελευταία παλιά εκκλησιά που κτίσθηκε στο χωριό και έμελε να είναι η πρώτη που γκρεμίσθηκε. Το αξιόλογο τέμπλο και το καμπαναριό του Άγιου Γιώργη, πωλήθηκαν για να συγκεντρωθούν χρήματα για την οικοδόμηση του νέου ναού.
Μέσα στο χωριό, είναι κτισμένες δύο εκλησιές, η εκκλησία των Ταξιαρχών και ο Άγιος Νικόλας. Κατά την αρχαιότητα, στην θέση του Άγιου Νικόλα, υπήρχε ναός του Πυθίου Απόλλωνος. Ίσως γι’αυτό έλαβε τη σχετική ονομασία ο Σύλλογος Μ.Α.Σ.Π.Απόλλων.
Η Παναγιά η Δάφνη, κτίσθηκε ή ανακαινίσθηκε από τον παπα Παρασκευά Κονταράτο ο οποίος έλαβε μεγάλο δάνειο από την Αγία Παρασκευή της Καλαμωτής για να μπορέσει να ολοκληρώσει. Για να μη περάσει κατόπιν στην ιδιοκτησία της Αγίας Παρασκευής, τα παιδιά του σύμφωνα με εντολή του, πούλησαν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους, όσο χρειαζόταν για να αποπληρώσουν το χρέος.
Η Παναγιά των Εισοδίων η Κάτω, λεγόταν και Λιόφυρη. Ίσως επειδή στη χάρη της ερχόταν η περίοδος που άρχιζε το μάζεμα της ελιάς. Υπάρχει και η Πάνω Παναγιά των Εισοδίων, η οποία είναι πανομοιότυπη με τον Άγιο Δημήτρη, μια και ανήκε στον ίδιο κτήτορα.
Δυτικά του Χωριού ευρίσκεται η γραφική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, βόρεια ανατολικά ευρίσκονται οι Άγιοι Σαράντες και βορειότερα ευρίσκεται ο Προφήτης Ηλίας. Εκεί όπου ήταν παλιά το παλιό χωριό, υπάρχουν ερείπια του Αγίου Γεωργίου και της Αγίας Ειρήνης.
Μετά τη σφαγή, οπότε παρεχωρήθησαν επί πλέον προνόμια για να επαναφέρουν την οικονομική ευεξία που έδινε φόρους στο Οθωμανικό κράτος, άρχισαν να λειτουργούν τα γραμματοδιδασκαλεία. Τον δάσκαλο τον πλήρωνα οι μαθητές. Κάθε Σάββατο, Χριστούγεννα και Πάσχα, λάβαινε την πληρωμή του σε είδος, όπως αυγά, ψωμί κ.λπ. Από το 1870 περίπου υπάρχουν ενδείξεις ότι στο χωριό ερχόταν δάσκαλος και ένας μάλιστα ήταν τόσο καλός που ερχόταν σ΄αυτόν να διδαχτούν και μαθητές από την Καλαμωτή.
Το σχολείο αρχικά στεγάζεται στο μεγάλο κτήριο του Νάρθηκα που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού. Το 1909 οι μαθητές του χωριού αριθμούσαν τους 40. Από το 1915 λειτουργεί και επίσημα η δημόσια εκπαίδευση. Το χαρτί σπανίζει και οι μαθητές διδάσκονται προφορικά και γράφουν σε πλάκα με το κονδύλι, όπως δηλαδή στους πίνακες με την κιμωλία. Εμφανίζεται τότε στο χωριό ένας σημαντικός δάσκαλος, ο Νικόλας Μπριλής από τον Βροντάδο, ο οποίος παντρεύεται με μια συγχωριανή μας και γίνεται μόνιμος κάτοικος. Μαζί με άλλους συγχωριανούς ιδρύει το Σύλλογο Μ.Α.Σ.Π.Α.
Το 1918 περίπου ο Νίκος Μιχαλάκης του παπα Κωστή, γίνεται ο πρώτος μαθητής που εισάγεται στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει ως γιατρός. Όμως μετά από τραυματισμό του στον πόλεμο το 1922, θα πεθάνει.
Τα κτήρια των σχολείων θα αλλάξουν πολλές θέσεις μετά από σεισμούς κυρίως. Το τελευταίο σχολείο εγκαινιάσθηκε το 1954. Στα πρώτα χρόνια λειτουργούσε εκεί συσσίτιο, όπου όλοι οι μαθητές απολάμβαναν το ίδιο φαγητό. Μια μεγάλη ζεστή οικογένεια. Περίπου το 1968 έπαψε η σύτιση των μαθητών λόγω έλλειψης χρημάτων όπως και σε όλη την Ελλάδα και έτσι οι μαθητές αφού πήγαιναν να γευματίσουν στα σπίτια τους, κατόπιν επέστρεφαν για το απογευματινό μάθημα.
Το σχολείο έκλεισε λόγω έλλειψης μαθητών το 1978. Για λίγους μήνες το υπόγειο λειτούργησε σαν καφενές. Στους κάτω χώρους το προαύλιο και το υπόγειο γίνεται το κέρασμα μετά από γιορτές, κηδείες και μνημόσυνα.
Άλλες φωτογραφίες με τις εκκλησιές των Πατρικών
Φωτογραφίες που αφορούν τα σχολεία των Πατρικών