Δρόμοι παλιοί...
Οι κύριες οδοί που υπήρχαν στα χωριά μας από την αρχαιότητα, αφορούσαν ημιονικές οδούς μέγιστου πλάτους 1,5 μέτρου, τόσο όσο χρειαζόταν για να περάσει ένα φορτωμένο μουλάρι. Ειδικά το θέρος που μετέφεραν σιτάρια, τρίβονταν πάνω στους τοίχους για να περάσουν και οι νέοι πήγαιναν να μαζέψουν τα πεσμένα στάχυα που έπεφταν. Οι δρόμοι είχαν διαμορφωθεί με τις οπλές των ζώων και την πεζοπορία με το πέρασμα του χρόνου. Κάθε χωριό, ανάλογα με τη συχνότητα διάβασης, είχε διαμορφώσει τις ποιο πολυσύχναστες διαδρομές τις ημιονικές και τα παρακλάδια αυτών τους γαϊδουρόδρομους πλάτους 30-40 εκατοστών. Ημιονικές οδοί στο χωριό μας ήταν, η διαδρομή μέχρι κοντά στον Λιλικά που συμπίπτει κατά πολύ με την υπάρχουσα σήμερα οδό, μια άλλη προς τα Θεληματάρια, μια προς την Κοινή, μία προς την Καλαμωτή και μια προς το Βουνό.
Η παρουσίαση του Βιβλίου
Στις 12 Αυγούστου του 2012, στην πλατεία του χωριού, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Σιδεράκη,
“...πάμε στα Πατρικά μας μέρη!”
Οι Γέροντες όλο και λιγοστεύουν
Το 2012 και το 2013, ήταν οι χρονιές που πήραν μαζί τους πολλούς συγχωριανούς μας. Επτά άνθρωποι που έμεναν στο χωριό άφησαν την τελευταία τους πνοή και άλλοι τόσοι περίπου που έμεναν εκτός χωριού και εκτός του νησιού. Είχε καιρό να φανεί τέτοιος συνωστισμός στην έξοδο. Αν και μέσα στους εκλιπόντες τυχαίνει να είναι και οι γονείς μου, θέλω να σταθώ μόνο στην απώλεια από το θάνατο του Νικόλα Ζερβούδη. Όχι πως οι άλλοι δεν αξίζουν να τους μνημονεύομαι αλλά επειδή ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος για το χωριό.