hhg5fdh4k3j

Καλλιέργειες που έφεραν εισόδημα

Εκτύπωση
Τελευταία Ενημέρωση στις Τρίτη, 09 Απριλίου 2013

 

Εκτός από τη μαστίχα, επί Οθωμανών έτρεφαν και στο χωριό μας όπως και σε άλλα μέρη του νησιού, μεταξοσκώληκες για παραγωγή μεταξιού. Αυτά πριν το 1700 αλλά και αργότερα. Πολλά από τα χωράφια ήταν φυτεμένα με μουριές, προκειμένου να εκτρέφουν με τα φύλα τους τα σκουλήκια. Αργότερα, γινόταν εισαγωγή μεταξιού και στους εκατοντάδες αργαλειούς, τα υφαντήρια του νησιού, γινόταν η επεξεργασία του και επανεξάγονταν. Στο κτίριο του Νάρθηκα υπήρχαν πολλοί αργαλειοί, αλλά και σχεδόν σε όλα τα σπίτια υπήρχε ένα υφαντήρι.

Πριν το 1900, το χωριό μας είχε την φήμη για τη μεγαλύτερη ποσοτική παραγωγή αμύγδαλου. Υπήρχαν πολλές αμυγδαλιές που ήταν μερικές φορές ποιο ψηλές και από τις ελιές. Το εισόδημα που αποκόμιζαν από τα αμύγδαλα ήταν μεγαλύτερο από αυτό της μαστίχας. Με την απελευθέρωση, η παραγωγή μειώθηκε και διατηρήθηκε σε χαμηλά επίπεδα μέχρι τη δεκαετία του 60, μέχρι που εξέλειπε εντελώς.

Το 1906, άρχισαν να καλλιεργούν στη Χίο τον καπνό. Έτσι ξεκίνησε σιγά-σιγά και στο χωριό μας η καλλιέργεια καπνού που επεκτάθηκε πολύ με τον ερχομό των προσφύγων από τη Μικρά Ασία οι οποίοι γνώριζαν καλύτερα την καλλιέργεια. Η εργασία όλη ήταν χειρονακτική. Φύτεμα, μάζεμα, πέρασμα σε βελόνες να ξεραθούν, συσκευασία για να πωληθούν. Φύτευαν το μυρωδάτο Σμύρνης. Είχε πολύ κόπο, αλλά συμπλήρωνε το εισόδημα και αποτελούσε για ένα διάστημα τη βασική καλλιέργεια όπως παλιότερα και τα αμύγδαλα. Η χρήση του παραγόμενου καπνού από τους αγρότες, απαγορευόταν. Έπρεπε να αγοράζουν έτοιμο και όχι να χρησιμοποιούν το δικό τους, προκειμένου να πληρώνουν φόρο. Βέβαια αυτό δεν τηρήθηκε από τον περισσότερο κόσμο και με το χαβάνι, ειδικό μαχαίρι που έκοβαν καπνό, κρυφά, έκοβαν και κάπνιζαν από τα δικά τους.

Την περίοδο του 1950- 1955 αγρότες συγχωριανοί μας έλαβαν μετάλλια επιβράβευσης, διπλές φορές από την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, για την καλή ποιότητα καπνού που παρήγαγαν. Όμως το 1960 η τότε κυβέρνηση απαγόρευσε πλέον την καλλιέργεια καπνού στη νησιωτική χώρα και την μετέφερε στην ηπειρωτική.

Η συμπλήρωση του εισοδήματος, γίνονταν πλέον μόνο με τα αρωματικά φυτά και την μαστίχα. Τα αρωματικά φυτά, τα καλλιεργούσαν από πριν το 1940, αλλά μετά την απαγόρευση της καπνοπαραγωγής, έλαβε μεγάλες διαστάσεις. Κύμινο, γλυκάνιθο, μαυροκούκι, ήταν τα φυτά που καλλιεργούσαν στο χωριό μας. Για ένα μικρό διάστημα το προερχόμενο εισόδημα από αυτές τις καλλιέργειες ήταν μεγαλύτερο από της μαστίχας. Η σπορά ήταν επιφανειακή, τα φυτά ήταν ευάλωτα και ήθελαν συχνό καθάρισμα από τα ξένα φυτά. Αυτό ήταν και το ποιο κοπιαστικό. Σκυφτοί για ώρες στο έδαφος να βγάζουν τα ζιζάνια που ήταν πολλά. Η εντατική καλλιέργεια και η χρήση ζιζανιοκτόνων ήταν η βασική αιτία που έφερε προβλήματα στην καλλιέργεια και μειώθηκε έτσι κατά πολύ. Στο χωριό μας από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έπαψε η καλλιέργεια αρωματικών φυτών.



Η μαστίχα αποτελεί τη βασική καλλιέργεια της περιοχής. Πάντα όμως δεν μπορούσε από μόνη της να συντηρήσει μια οικογένεια και γι’αυτό κατέφευγαν σε δεύτερες λύσεις με άλλες καλλιέργειες. Επί Οθωμανών, όταν ξεκινούσε η εκμετάλλευση της μαστίχας, έπρεπε να αφήσουν τις άλλες καλλιέργειες ή καλύτερα να ρίξουν εκεί το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους. Δεν έπρεπε να μείνει δηλαδή χωράφι με σκίνους άφτιαχτο.  Τούτο γιατί τον Αγά που συγκέντρωνε τη μαστίχα, δεν τον ένοιαζε μόνο η ποσότητα που αναλογούσε στο φόρο, αλλά και όλη παραγόμενη ποσότητα, αφού την αγόραζε σε πολύ χαμηλή τιμή και την μεταπωλούσε όσο ήθελε.


Από το 1840 απελευθερώνετε η αγορά της μαστίχας και μετά από λίγα χρόνια το ρόλο του Αγά, επί μέρους παίρνουν οι έμποροι, ντόπιοι, κοντοχωριανοί μας ή και συγχωριανοί μας. Προσέχουν να εκμεταλλευτούν όσο γίνεται περισσότερο και να κλέψουν ότι μπορούν.

Από το 1939, εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωση της αγοράς, αναλαμβάνει την οργάνωση της συγκέντρωσης και διάθεσης της μαστίχας, η ένωση Μαστιχοπαραγωγών, αναγκαστικός συνεταιρισμός. Επέρχεται έτσι άμεσα ένα όφελος για τους παραγωγούς αφού οι μεσάζοντες παρακάμπτονται.

Το δέντρο του σχίνου, φύεται παντού, όπου το ήπιο κλίμα το επιτρέπει αλλά δίνει ρητίνη σε στερεά μορφή και σε ικανή ποσότητα που μπορεί να γίνει εκμεταλλεύσιμη, μόνο στο νότιο τμήμα του νησιού. Το δέντρο, αφότου φυτευτεί, μετά από 5-6 χρόνια μπορεί να αποδώσει και 10 ετών να γίνει αποδοτικότερο. Καθαρίζεται ο χώρος γύρω από τον κορμό του, το τραπέζι και παραμένει πάντοτε ακαλλιέργητος για να είναι στερεό το έδαφος. Τον Ιούνιο, καθαρίζουν το τραπέζι από ότι περιττό, σκουπίζεται και καλύπτεται με άσπρο χώμα. Πληγώνεται από τον Ιούλιο σταδιακά και με μεγάλη προσοχή. Η ρητίνη πέφτει στο χώμα όπου με τον καιρό παίρνει ημιστερεά μορφή. 

Συγκεντρώνεται, με διαφορετικούς τρόπους η χοντρή ποσότητα η πίτα και με άλλους η ψιλή το δάκρυ. Το μάζεμα γίνεται τον Σεπτέμβρη.
 Ο καθαρισμός γίνεται τους Φθινοπωρινούς και Χειμερινούς μήνες με λεπτομερής χειρουργικές κινήσεις πολλές φορές. Η ποσότητα παραδίδεται στην Ένωση υποχρεωτικά και άμα την είσπραξη της πωληθείσης παραγωγής, εξοφλείται ο παραγωγός.


 

Φωτογραφίες σχετικές με την καπνοκαλλιέργεια

Φωτογραφίες σχετικές με την καλλιέργεια αρωματικών

Φωτογραφίες σχετικές με την μαστίχα

Friday the 29th. Copyright patrika.gr 2013