Παντελής Σιδεράκης, Ευεργέτης

Εκτύπωση
Τελευταία Ενημέρωση στις Τετάρτη, 29 Απριλίου 2015

Ο σεισμός του 1949 ήταν η βασική αιτία που μετά από πολλά χρόνια, επισκέφθηκε το χωριό του ο Παντελής Σιδεράκης. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά του Μιχάλη Σιδεράκη  και της Μαρούκας Παπαβασίλη από το χωριό Παγίδα. Γεννήθηκε το 1892 και ήταν πλέον στα 61 του, όταν στις 2 Ιουλίου του  1953 επισκέφθηκε τα Πατρικά με μια μαύρη Cadillac, μαζί με την σύζυγό του Μαίρη. Τον υποδέχτηκε η μάνα του η Μαρούκα που είχε να τον ειδή από παιδί σχεδόν σαν έφυγε για την ξενιτειά, τα αδέρφια του, Πέτρος, Θόδωρος, Ζηνοβία και όλοι οι συγχωριανοί είτε επειδή προσδοκούσαν μια οικονομική βοήθεια για το χωριό είτε για να δουν κάτι πρωτοφανές, έναν αμερικάνο με το αυτοκίνητό του.β2-Kalosorisma-a

Στις σχετικές φωτογραφίες, φαίνεται η υποδοχή που του επεφύλαξαν.

Ο Παντελής δεν είχε έρθει με σκοπό να κτίσει το σχολείο, αλλά απλά να προσφέρει κάποια βοήθεια οικονομική για τις ζημιές που προκάλεσε ο σεισμός. Όταν αργότερα πήγε στη νεότευκτη εκκλησιά του Άγιου Γιώργη να εκκλησιαστεί, ζήτησε να πάει σε τουαλέτα, όταν διαπίστωσε ότι δεν υπήρχαν έξω από την εκκλησιά ουρητήρια παρά μόνο χωράφια και το σχολίασε. Αργότερα σε μια σύσκεψη που έγινε σε ένα σπίτι στην πλατεία, συγκεκριμένα στο σπίτι του Μιχάλη της Θέμις Σιδεράκη, έθεσε το θέμα αυτό. Ο αδερφός του ο Θόδωρος του τόνισε ότι πρώτα απ΄όλα πρέπει να γίνει ένα σχολείο και τότε θα γίνουν και ουρητήρια. Τον πίεσε μαζί με τους άλλους συγχωριανούς και αυτός απευθυνόμενος στον αδερφό του τόνισε, «ο.κ. Θόδωρε αλλά πρώτος εσύ θα χάσεις, γιατί δεν έχει να λάβεις money αν τα δώσω για σχολείο», όπερ και εγένετο. Έδωσε τον λόγο του πως θα χρηματοδοτήσει την ανέγερση και ο Θόδωρος δεν έλαβε ποτέ ούτε ένα δολάριο.

Αφού μαζί με μια επιτροπή και άλλους συγχωριανούς είδαν σε ποια σημεία υπήρχαν χωράφια προσβάσιμα ή που μπορούσαν να αγορασθούν ή να δωριθούν κατέληξαν εκεί όπου  οικοδομήθηκε το σχολείο. Ήταν του Χριστόδουλου Χονδράκη, ο οποίος το αντάλλαξε με ένα άλλο του Κωνσταντίνου Στρογγυλούδη στα Μάλια. Μετά την ανταλλαγή ό Κωνσταντίνος το δώρισε για να οικοδομηθεί το σχολείο. Εκεί που είναι ο επάνω κήπος το δώρισε ο Τηλέμαχος Πασσάδης και τον πίσω αυλόγυρο τον δώρισε ο Στυλιανός Πασσάδης ο Σικλόνης. Κάποια μικρά τεμάχια γύρω από αυτά αγοράσθηκαν γιατί δεν είχαν όλοι οι συγχωριανοί την ίδια οικονομική άνεση.  

Όταν έφυγε από το χωριό, κατέβηκε μαζί του στη Χώρα και ο Νίκος ο ανιψιός του και θυμάται πως άκουγε από ραδιόφωνο αμερικάνικο σταθμό, όταν ξαφνικά και ενώ είχαν φθάσει στο λιμάνι, βγήκε από το αυτοκίνητο και άρχισε να χορεύει και να επευφημεί. Αν και κόρναραν τα αυτοκίνητα στην προκυμαία, αυτός με το πούρο στο στόμα συνέχιζε. Κατόπιν μπήκε και εξήγησε στον Νίκο πως οι μετοχές στο χρηματιστήριο β-Kalosorisma-DWaalstreet ανέβηκαν και πως όλα θα πάνε καλά και με το σχολείο. Αυτό εφανέρωσε πως αρχικά δεν ήταν έτοιμος για μια τέτοια δωρεά.

Τα χρήματα εστάλησαν και οι εργασίες ξεκίνησαν. Έγινε το κτήριο αλλά τα χρήματα δεν ήταν αρκετά για την ολοκλήρωση του έργου. Οι λόγοι ίσως να είναι πολλοί. Ζητήθηκε οικονομική βοήθεια από παντού από όλο τον Πατρικούσικο κόσμο σε όλο τον κόσμο και το 1954 εγκαινιάσθηκε το σχολείο. Τον Παντελή εκπροσώπησε ο Θόδωρος ο αδερφός του. Επίσης αργότερα όταν λειτούργησαν παντού τα συσσίτια στα σχολεία, διόρισαν σαν μαγείρισσα στο σχολείο των Πατρικών την αδερφή του Παντελή την Ζηνοβία και σαν σχολική επιτροπή έβαλαν για πρώτη και τελευταία φορά έναν ανιψιό του τον Κίμωνα. Ο δρόμος που ευρίσκεται εμπρός από το Δημοτικό Σχολείο πήρε την επιγραφή: ΟΔΟΣ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΙΔΕΡΑΚΗ

Όμως κατά την περίοδο της επταετούς δικτατορίας, ο Παντελής που είχε πλέον αποθάνει, ποτέ δεν τιμήθηκε από τους αρμόδιους και κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για την συμπεριφορά αυτή σε αντίθεση με την ενθουσιώδη τιμή που του έγινε όταν τον χρειάζονταν. Τελούσαν κάθε χρόνο στις  31 του Ιανουαρίου επιμνημόσυνη δέηση για τα μέλη της οικογένειας του ευεργέτη Νικολή Μενδωνίδη θέτοντας και τις φωτογραφίες τους εντός του ναού, δεν μνημόνευσαν όμως ποτέ τον Παντελή και είχαν πεί πως θα έβγαζαν και την φωτογραφία του από την αίθουσα του σχολείου, αλλά δεν τόλμησαν να το πράξουν. Και όλα αυτά επειδή ορισμένα ανήψια του Παντελή ήταν αριστεροί. Μόνο με τη λήξη της δικτατορίας, οι επόμενοι δημοκρατικά εκλεγμένοι αρμόδιοι, αποφάσισαν το μνημόσυνο να γίνεται για όλους ανεξαιρέτως τους αποθανόντες ευεργέτες και δωρητές.