Περίθαλψη

 

Τα παλαιότερα χρόνια, λόγω έλλειψης μέσων επικοινωνίας ήταν δύσκολο να ειδοποιήσουν ένα γιατρό. Έστελναν ένα παιδί να πάει με τα πόδια ή κάποιον άλλο με το γάιδαρο για να τον καλέσει από το δίπλα χωριό. Οι γιατροί μετακινούνταν συνήθως με άλογο. Φρόντιζαν ανθρώπους και ζώα, επειδή τότε δεν υπήρχαν κτηνίατροι. Όλα αυτά μετά την απελευθέρωση. Πριν την απελευθέρωση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι γιατροί και μερικοί από τα Μαστιχόχωρα οι οποίοι όμως παρείχαν υπηρεσίες στα Καμπόχωρα και τη Χώρα.

Υπήρχαν όμως οι πρακτικοί «γιατροί» που πάντα προσέφεραν τις υπηρεσίες τους. Μπορούσαν να αποκαταστήσουν τη ζημιά σε ένα διάστρεμμα ή ένα σπάσιμο των άκρων, να φτιάξουν το πόδι με νάρθηκα από σανίδι ή απο καλάμι αν επρόκειτο για το ποδάρι μιας όρνιθας. Με αφεψήματα αντιμετώπιζαν την πίεση, την ανορεξία και άλλα προβλήματα που παρουσιάζονταν στους ηλικιωμένους αλλά και ασθένειες των μικρών παιδιών. Οι άνθρωποι δεν αντιμετώπιζαν τα σημερινά προβλήματα σακχάρου και παχυσαρκίας, λόγω της συνεχούς ενασχόλησης και της συγκρατημένης-υγειινής διατροφής.

Οι εμπειρικές μέθοδοι ήταν γνωστές όπως και τα γιατροσόφια από αρχαιοτάτων χρόνων και μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα, ανάμεσα σε οικογένειες. Έτσι έφτασαν και σε μας τουλάχιστον αναφορικά από τις αφηγήσεις των γηραιοτέρων. Από το λίπος του σκαντζόχοιρου έφτιαχναν αλοιφή για τις πληγές. Από μικρά ποντίκια που τα έριχναν στο λάδι να λειώσουν, έφτιαχναν στυπτικό διάλυμα. Από σινάπι και λιναρόσπορο έκαναν θερμικά έμπλαστρα. Με σαπούνι και ψίχα από καλάμι έκαναν αλοιφή για να ανοίγουν τα κακά σπυράκια. Με άγρια φυτά λιωμένα, ανάμικτα με ούρα, αντιμετώπιζαν τις πληγές για να τις απολυμάνουν.

Μία αβδέλα επάνω σε ένα μόλωπα μπορούσε να απορροφήσει το σκοτωμένο αίμα και τον αβάσταχτο πόνο. Τα βρεγμένα άχυρα βοηθούσαν στον πόνο από δάγκωμα σκορπιού. Με λίπος γουρουνιού έκαναν εντριβές. Για τον πονόλαιμο, είχανε τα γνωστά ροφήματα, φασκομηλιά, φλισκούνι, δυόσμο και το σαλέπι. Το χαμομήλι ήταν καθαρτικό, η φασκομηλιά ήταν καλό στυπτικό και για την πέτρα στα νεφρά χρησιμοποιούσαν δύο βότανα που όσοι τα είχαν ανάγκη, τα έβραζαν και έπιναν.

Με φέτες πατάτας έριχναν τον πυρετό στα μικρά παιδιά. Δεν είχαν θερμόμετρο και με τη γλώσσα καταλάβαιναν τον πυρετό στο βρέφος. Και αν η γροίνια του μωρού ήταν μεγάλη κατέφευγαν στα ξεματιάσματα τα οποία ήταν πολλά και ποικίλα. Τα κρατούσαν μυστικά και τα έλεγαν από γυναίκα σε άνδρα και από άνδρα σε γυναίκα για να μην «χάσουν» την δύναμη τους. Γενικά οι προκαταλήψεις για το μάτι και τη γρουσουζιά ήταν τόσες πολλές που ούτε η βαθιά τους πίστη στα Θεία, δεν τους ικανοποιούσε και έτσι κατέφευγαν στα ματόχαντρα τα φυλαχτά και τις βασκανίες.